Nie wystarczy zaradzić potrzebom kogoś, kto znajduje się w trudnej sytuacji materialnej, należy jednocześnie zaspokoić jego pragnienie wartości i głębokich odpowiedzi. Ważny jest rodzaj pomocy, którą się oferuje, ale jeszcze ważniejsze od tego jest serce, z jakim tej pomocy się udziela. Zarówno gdy chodzi o projekty na małą skalę, jak i o wielkie przedsięwzięcia, wolontariat
w każdym przypadku powinien być szkołą życia, zwłaszcza dla ludzi młodych, przyczyniając się do ich wychowania w kulturze solidarności i otwartości, w gotowości do dania daru z siebie.
Iluż wolontariuszy poprzez odważne zaangażowanie się na rzecz bliźnich dochodzi do odkrycia wiary! Chrystus, który zachęca, aby służyć Mu w ubogich, przemawia do serca tego, kto staje się ich sługą. Pozwala doświadczyć radości miłości bezinteresownej, miłości, która jest źródłem prawdziwego szczęścia.

Przesłanie Ojca Świętego Jana Pawła II na zakończenie
Międzynarodowego Roku Wolontariatu (5 XII 2001r.)

W Kościele Powszechnym najlepszą drogą do budowania i dawania miłości jest wspólnota parafialna. Parafia najbardziej realizuje program cywilizacji miłości poprzez swoją działalność charytatywną. Wspólnota parafialna powinna reagować na wszystkie potrzeby i zagrożenia zauważalne w swoim środowisku. Najbardziej widoczne grupy ludzi potrzebujące miłości to starsi, chorzy, samotni i żyjący w rodzinach patologicznych. Zaspokajaniem potrzeb tych grup ludzi zajmują się powstające przy parafiach zespoły charytatywne.
Przy naszej parafii działa Parafialny Zespół CARITAS (statut). Pomagamy potrzebującym dzięki bezinteresownej i wspaniałej pomocy Was - naszych współparafian, którzy swą hojną jałmużną ratujecie bliźnich będących w potrzebie.